PARTANUS

Heinrich Zwiebel groeide op in Braunsweig in het midden van Duitsland in de jaren 20. Zoals in vele Duitse gezinnen die te lijden hadden onder de depressie waren zijn ouders nazigezinden. Het portret van Hitler was eind jaren 30 niet meer weg te denken in de living van de Zwiebels.

Heinrich echter, moest niets weten van politiek. Hij speelde liever met de dieren in het bos. Vooral eekhoorntjes, daar had hij veel affiniteit mee. Hij verkleedde zich graag als eekhoorn en werd vaak in een boom teruggevonden, knabbelend aan een eikel. Hij ging op de grootste tak van de boom zitten. Hij had weinig menselijke vrienden, behalve Dagobert. Dagobert was van het imiterende type en verkleedde zich bij gevolg ook als eekhoorn. Hij zat vaak naast Heinrich op de tak mee aan eikels te knabbelen. Niet omdat hij een affiniteit met eekhoorns had, want stiekem kon hij eekhoorns zelfs niet uitstaan. Maar Heinrich was een echte vriend voor hem. Dagobert deed graag enkele druppels sojasaus op zijn eikels en na enkele maanden begon zijn lichaam als bizarre reactie op de sojasaus een overdaad aan oestrogeen aan te maken. Dagobert ontwikkelde al snel een paar stevige borsten. Heinrich begon hem als zijn eekhoornwijfje te zien en begon hem op regelmatige basis te dekken als ze samen op de tak aan eikels zaten te knabbelen. Van nu af aan waren ze onafscheidelijk.

Van dit alles moesten de ouders van Heinrich helemaal niets weten. Als de partijleden dit te weten zouden komen zou Heinrich en de hele familie stante pede naar Treblinka worden afgevoerd. Want net zoals Dagobert, houden nazis ook niet van eekhoorntjes. Vergeefs trachtten Heinrichs ouders het tweetal te scheiden, maar elke avond opnieuw konden ze ontsnappen en zaten ze te wippen op diezelfde tak.

Uiteindelijk werd er beslist al de bomen in de tuin om te kappen zodat Heinrich en Dagobert niet meer konden vogelen op hun tak. De werken werden aangevat en tegen valavond waren al de bomen afgevoerd. Al wat restte van de tuin van de Zwiebels was grond en hier en daar een plukje gras. Diezelfde avond brak er onweer los. Heinrich en Dagobert, zich niet bewust van wat er die dag gebeurd was, zoeken elkaar op in het holst van de nacht, de regen trotserend. De grond was intussen modder geworden. Het tweetal ploetert zich een weg door de smurie in een poging elkaar te vinden. Ze roepen elkaars naam. De regen wordt een storm en de tuin van de Zwiebels verandert in een bruin modderbad. Heinrich en Dagobert vinden elkaar en omhelsen elkaar innig. Ze staan tot over hun middel in het slijk. Hun eekhoornpak weegt dubbel zo zwaar van het water en het vuil. De tranen rollen over hun wangen. “De tak is er niet meer!” roept Heinrich. “De tak is er niet meer!”. Alles davert en dondert van het verschrikkelijke onweer. Al snel staat de modder tot aan hun kin. Heinrich neemt Dagoberts poot vast. “Jou laat ik nooit meer los. Piep” zegt hij.

Het is ochtend. De Zwiebels worden wakker. Mevrouw Zwiebel maakt het ontbijt klaar en verschiet als ze door het raam naar buiten kijkt…De modder is intussen gestold en de tuin ziet er uit als een slagveld. In het midden van het veld steken vier grote gele eekhoorn-oortjes uit de modder…

De Zwiebels konden de dood van Heinrich maar moeilijk verwerken. Maar ze beseften dat echte passie niet te stoppen is. De familie verloor de haat en won de liefde. Ze stapten uit de nazipartij en vluchtten naar Amerika. Daar begonnen ze een opvangcentrum voor eekhoorntjes. Ze ontwikkelden heel kleine rolstoeltjes, scanners, pacemakers en baxtertjes voor zieke eekhoorntjes. Al snel werd Zwiebel.inc de grootste verdeler van kleine medische apparaten in heel de wereld.

En op Heinrichs verjaardag komt heel de familie bij elkaar om samen op eikeltjes te knabbelen ter ere van de jongen, die zijn hart bij de eekhoorns had verloren. De foto in bijlage toont ons Heinrichs broer Archibald die enkele eikels overhandigt krijgt van kleinkind Machteld op de bewuste herdenking van Heinrichs tragische dood. Hij heeft zijn eikels graag gedompeld in een glas vol sojasaus.